نخستین فرد قریش كه این رسم را برگزید و آن را معمول داشت عبدالمطلب جدّ پیغمبر اكرم بود كه چون ماه رمضان فرا مى ‏رسید، به پاى كوه حراء مى‏ رفت، و مستمندان را كه از آنجا مى ‏گذشتند، یا به آنجا مى‏ رفتند، اطعام مى ‏كرد.(۲)

به طورى كه تواریخ اسلام گواهى مى ‏دهد، پیغمبر نیز پیش از بعثت ‏به عادت مردان قریش، بارها این رسم را معمول مى‏ داشت. از شهر و غوغاى اجتماع فاصله مى ‏گرفت و به نقطه خلوتى مى ‏رفت و به تفكر و تأمل مى ‏پرداخت.

در مدتى كه بعدها در «حراء» به سر مى ‏برد، غذایش نان «كعك‏» و زیتون بود، و چون به اتمام مى ‏رسید، به خانه باز مى ‏گشت و تجدید قوا مى ‏كرد. گاهى هم همسرش خدیجه برایش غذا مى‏ فرستاد. غذائى كه در آن زمان‏ها مصرف مى ‏شد، مختصر و ساده بود.(۴)

پیغمبر چند سال قبل از بعثت، سالى یك ماه در حرا به سر مى ‏برد، و چون روز آخر باز مى ‏گشت، نخست ‏خانه خدا را هفت دور طواف مى ‏كرد، سپس به خانه مى ‏رفت.(۵)

كوه حراء امروز در حجاز به مناسبت این كه محل بعثت پیغمبر بوده است «جبل النور» یعنى كوه نور خوانده مى‏ شود. حراء در شمال شهر مكه واقع است و امروز تقریباً در آخر شهر در كنار جاده به خوبى دیده مى ‏شود. كوه ‏هاى حومه مكه اغلب به هم پیوسته است و از سمت ‏شمال تا حدود بندر «جده‏» واقع در ۷۰ كیلومترى مكه و كنار دریاى سرخ امتداد دارد.

این سلسله جبال كه از یك سو به صحراى «عرفات‏» و سرزمین «منا» و شهر «طائف‏» و از سوى دیگر به طرف «مدینه‏» كشیده شده است، با دره ‏ها و بیابان‏ هاى خشك و سوزان و آفتاب طاقت ‏فرساى خود شاید بهترین نقطه ‏اى است كه آدمى را در اندیشه عمیق خودشناسى و خداشناسى و دورى از تعلقات جسمانى و تعینات صورى و مادى فرو مى ‏برد.

كوه نور از بلندترین كوه‏ هاى اطراف مكه است، و جدا از كوه‏ هاى دیگر به نحو بارزى سر به آسمان كشیده و خودنمائى مى ‏كند. هرچه بیننده به آن نزدیك‏تر مى ‏شود، مهابت و جلوه كوه بیشتر مى ‏گردد. از آن بلندى در زمان خود پیغمبر قسمتى از خانه ‏هاى مكه پیدا بود، و امروز قسمت زیادترى از شهر مكه پیداست. قله كوه نیز در پشت ‏بام ‏ها و از داخل اطاق ‏هاى بعضى از طبقات ساختمان‏ هاى مكه به خوبى پیدا است.

«غار حراء» كه در قله كوه قرار دارد، بسیار كوچك و ساده است. در حقیقت غار نیست، تخته سنگى عظیم به روى دو صخره بزرگ ‏ترى غلت ‏خورده و بدین گونه تشكیل دهنه غار حراء داده است. دهنه غار به قدری است كه انسان مى ‏تواند وارد و خارج شود. كف آن هم بیش از یك متر و نیم براى نماز گزاردن جا ندارد.

غار حراء جائى نبوده كه هركس میل رفتن به آنجا كند، و محلى نیست كه انسان بخواهد به آسانى در آن بیاساید. فقط یك چیز براى افراد دوراندیش در آنجا به خوبى به چشم مى ‏خورد، و آن مشاهده كتاب بزرگ آفرینش و قدرت لایزال خداوند بى زوال است كه در همه جاى آن نقطه حساس پرتو افكنده و آسمان و زمین را به نحو محسوسى آرایش داده است! براساس تحقیقى كه ما نموده‏ ایم پیغمبر مانند جدّش عبدالمطلب در پاى كوه حراء فى ‏المثل در خیمه به سر مى‏ برده و رهگذران را پذیرائى مى ‏كرده و فقط گاه گاهى به قله كوه مى ‏رفته و به تماشاى جمال آفرینش مى ‏پرداخته است كه از جمله لحظه نزول وحى، در روز ۲۷ ماه رجب بوده است.

به طورى كه قبلاً یادآور شدیم، پیغمبر قبل از بعثت هم حالاتى روحانى داشته و تحت مراقبت روح‏القدس گاهى تراوشاتى غیبى مى ‏دیده و اسرارى بر آن حضرت مكشوف مى ‏شده است. هنگامى كه پانزده سال بیش نداشت، گاهى صدائى مى ‏شنید، ولى كسى را نمى ‏دید.

هفت ‏سال متوالى بود كه نور مخصوصى مى‏ دید و تقریباً شش سال مى ‏گذشت كه زمزمه ‏اى را مى ‏شنید، ولى درست نمى ‏دانست موضوع چیست؟

چون این اخبار را براى همسرش خدیجه بازگو مى ‏كرد، خدیجه مى ‏گفت: «تو كه مردى امین و راستگو و بردبار هستى و دادرس مظلومانى و طرفدار حق و عدالت هستى و قلبى رئوف و خوئى پسندیده دارى و در مهمان ‏نوازى و تحكیم پیوند خویشاوندى سعى بلیغ مبذول مى‏ دارى، اگر مقامى عالى در انتظارت باشد، جاى شگفتى نیست. (۶)

هنگامى كه به سنّ سى و هفت‏ سالگى میل به گوشه گیرى و انزواى از خلق پیدا كرد، چندین بار در عالم خواب، سروش غیبى، سخنانى به گوشش سرود، و او را از اسرار تازه‏ اى آگاه ساخت، بعدها نیز در پاى كوه حراء و میان راه‏ هاى مكه بارها منادى حق بر او بانگ زد. در هر نوبت صدا را مى ‏شنید ولى صاحب صدا را نمى دید!

در یكى از روزها كه در دامنه كوه حراء گوسفندان عمویش ابوطالب را مى ‏چرانید، شنید كسى از نزدیك او را صدا مى ‏زند و مى ‏گوید: یا رسول الله! ولى به هرجا نگریست كسى را ندید. چون به خانه آمد و موضوع را به خدیجه اطلاع داد، خدیجه گفت: امیدوارم چنین باشد. (۷)

روز بیست و هفتم ماه رجب محمد بن عبدالله مرد محبوب مكه و چهره درخشان بنى هاشم در غار حراء آرمیده بود و مانند اوقات دیگر از آن بلندى به زمین و زمان و ایام و دوران و جهان و جهانیان مى‏ اندیشید. مى ‏اندیشید كه خداى جهان جامعه انسانى را به عنوان شاهكار بزرگ خلقت و نمونه اعلاى آفرینش خلق نموده و همه گونه لیاقت و استعداد را براى ترقّى و تعالى به او داده است. همه چیز را برایش فراهم نموده تا او در سیر كمالی خود نانى به كف آرد و به غفلت نخورد. ولى مگر افراد بشر به خصوص ملت عقب مانده و سرگردان عرب و بالأخص افراد خوش ‏گذران و مال دوست و مال ‏دار قریش در این اندیشه ‏ها هستند؟ آنها جز به مال و ثروت خود و عیش و نوش و سود و نزول ثروت خود به چیزى نمى ‏اندیشند. شراب و شاهد و ثروت و درآمد، ربا و استثمار مردم نگون ‏بخت و نیازمند، تنها اندیشه ‏اى است كه آنها در سر مى‏ پرورانند...

اینك «او» درست چهل سال پرحادثه را پشت ‏سر نهاده است. تجربه زندگى و پختگى فكر و اراده ‏اش و استحكام قدرت تعقلش به سرحد كمال رسیده، و از هر نظر براى انجام مسؤولیت ‏بزرگ پیغمبرى آماده است. در تمام قلمرو عربستان و دنیاى آن روز جز او چه كسى بود كه از جانب خداوند عالم شایستگى رهبرى خلق را داشته باشد؟

رهبرى كه سرآمد رهبران بزرگ و گذشته جامعه انسانى باشد، و انسان ‏هاى شرافتمند بر شخصیت ذاتى و تربیت‏ خانوادگى و سوابق درخشان و ملكات فاضله و صفات پسندیده او صحه بگذارند؟ او نوه ابراهیم بت ‏شكن خلیل خدا و اسماعیل ذبیح و فرزند هاشم سید و سرور عرب و نوه عبدالمطلب، بزرگ و داناى قریش است. پدر در پدر و مادر در مادر شكوفان و درخشان و فروزان است.

او از سلامتى كامل جسم و جان برخوردار بود كه نتیجه وراثت صحیح و سالم است. وراثتى كه پدران پاك و مادران پاك سرشت‏ برایش باقى گذارده بودند. به طورى كه دنیاى جاهلیت هم با همه پلیدى و تیرگى و تاریكیش، نتوانست آن را آلوده سازد، و چیزى از شرافت و حسب و نسب او بكاهد. (۸)

نگاهى به احادیث ‏بعثت

در اینجا باید اعتراف كرد كه ماجراى بعثت پیغمبر با همه اهمیتى كه داشته است، در تواریخ درست نقل نشده است. به موجب آنچه در تفاسیر قرآنى و احادیث اسلامى و تواریخ اولیه آمده است،عایشه همسرپیغمبر یا خواهرزادگان او عبدالله زبیر و عروة بن زبیر یا عمرو بن شرحبیل یا ابومیسره غلام پیغمبر، گفته ‏اند: جبرئیل بر پیغمبر نازل شد و به وى گفت: بخوان به نام خدایت؛ «اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِى خَلَق» و پیغمبر فرمود: نمى توانم بخوانم؛ «ما أنا بقارى‏» یا من خواننده نیستم؛ «لَستُ ‏بقارى‏». جبرئیل سه بار پیغمبر را گرفت و فشار داد تا بار سوم توانست‏ بخواند!

در صورتى كه: اوّلاً جبرئیل از پیغمبر نخواست از روى نوشته بخواند. جز در یك حدیث كه آن هم قابل اهمیت نیست. بیشتر مى ‏گویند منظور جبرئیل این بوده كه هرچه او مى ‏گوید پیغمبر هم آن را تكرار كند. در این صورت باید از ناقلین این احادیث پرسید: آیا پیغمبر عرب زبان در سن چهل سالگى قادر نبود پنج آیه كوتاه اول سوره اقرا یعنى؛ « اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِى خَلَق، خَلَقَ الْانسَانَ مِنْ عَلَق، اقْرَأْ وَ رَبُّكَ الْأَكْرَم، الَّذِى عَلَّمَ بِالْقَلَم، عَلَّمَ الْانسَانَ مَا لَمْ يَعْلَم‏» را همان طور كه جبرئیل آیه آیه مى‏ خوانده او هم تكرار كند؟ این كار براى یك كودك پنج ‏ساله آسان است تا چه رسد به داناى قریش!

از این گذشته «وحى‏» به معناى صداى آهسته است. وقتى جبرئیل امین آیات قرآنى را بر پیغمبر نازل كرده است آن را آهسته تلفظ مى ‏نموده و همان دم در سینه پیغمبر نقش مى ‏بسته است. بنابراین هیچ لزومى نداشته كه هرچه را جبرئیل مى‏ گفته است پیامبر مانند بچه مكتبى تكرار كند تا آن را از حفظ نماید، و فراموش نكند!

ثانیاً كسانى كه بعثت را بدین گونه نقل كرده‏ اند هیچ كدام از نظر شیعیان قابل اعتماد نیستند. عایشه همسر پیغمبر هم كه شیعه و سنى ماجراى بعثت را در كلیه منابع تفسیر و حدیث و تاریخ اسلامى بیشتر از وى نقل كرده ‏اند، پنج ‏سال بعد از بعثت متولد شده و از كسى هم نقل نمى ‏كند، بلكه حدیث وى به اصطلاح مرسل است كه قابل اعتماد نیست، و از پیش خود مى‏ گوید: آغاز وحى چنین و چنان بوده است.

ثالثاً معلوم نیست جمله «بخوان به نام خدایت‏» كه در ترجمه آیه اول در همه تفسیرهاى اسلامى اعم از سنى و شیعى آمده است ‏یعنى چه؟ از حفظ بخواند، یا از رو بخواند؟ و گفتم كه هر دوى آنها خلاف واقع است.

رابعاً مگر خدا و جبرئیل نمى ‏دانسته ‏اند پیغمبر درس نخوانده بود و چیز نمى ‏نوشته كه دو بار از وى مى ‏خواهند بخواند؟ و چون پیغمبر مى ‏گوید: نمى ‏توانم بخوانم، گرفتن آن حضرت و فشار دادن وى را چگونه مى ‏توان توجیه كرد؟ آیا اگر كسى را فشار دادند باسواد مى ‏شود؟ این معنا درباره پیغمبران پیشین بى ‏سابقه بوده است تا چه رسد به پیامبر خاتم (صلى الله علیه و آله)!!

خامساً هیچ كدام از مفسران اسلامى نگفته ‏اند چرا اولین سوره قرآنى «بسم الله الرحمان الرحیم‏» نداشته است! بلكه همگى گفته ‏اند آنچه روز بعثت نازل شد پنج آیه اوایل سوره إقرا بوده است از « اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِى خَلَق‏» تا «مَا لَمْ يَعْلَم‏».

سادساً دنباله حدیث عایشه و دیگران كه مى‏ گوید: «وقتى پیغمبر از كوه حراء برگشت‏ سخت مضطرب بود! و چون به نزد خدیجه آمد گفت: «زملونى زملونى‏» مرا بپوشانید، مرا بپوشانید. و او را پوشانیدند، و پس ازآن ماجرا را براى خدیجه نقل كرد و گفت: «از سرنوشت‏ خود هراسانم‏» و «خدیجه او را برد نزد پسر عمویش ورقة بن نوفل كه نصرانى شده بود، و تورات و انجیل را مى ‏نوشت و آن پیر كهنسال نابینا گفت: اى خدیجه! آنچه او دیده است همان پیك مقدسى است كه بر موسى نازل شده است‏» همگى برخلاف اعتقاد ما درباره پیامبر و ظواهر امر است. (۹)

علامه فقید شیعه سید عبدالحسین شرف الدین عاملى در كتاب پرارج «النص والاجتهاد» تنها كسى است كه براى نخستین بار متوجه قسمتى از اشكالات این حدیث ‏شده و مى نویسد: «مى ‏بینید كه این حدیث (حدیث عایشه) صریحاً مى ‏گوید پیغمبر بعد از همه این ماجرا هنوز در امر نبوّت خود و فرشته وحى پس از آن كه فرود آمده، و درباره قرآن بعد از نزول آن و از بیم و هراسى كه پیدا كرده نیاز به همسرش داشت كه او را تقویت كند، و محتاج ورقة بن نوفل مرد غمگین نابیناى جاهل مسیحى بوده است كه قدم او را راسخ كند، و دلش را از اضطراب و پریشانى در آورد! محتواى این حدیث ضلالت و گمراهى است. آیا شایسته پیغمبر است كه از خطاب فرشته سر در نیاورد؟ بنابراین حدیث عایشه از لحاظ متن و سند مردود است.» (۱۰)

در حدیث دیگر مى‏ گوید: «پیغمبر چنان از برخورد با جبرئیل بیمناك شده بود كه مى ‏خواست‏خود را از كوه به زیر بیندازد»، یعنى حالت ‏شبیه بیمارى صرع! در روایت دیگر هم مى‏ گوید: «تختى مرصع روى كوه حراء گذاشته شد، و تاجى مكلل به جواهر بر سر پیغمبر نهادند، و بعد به وى اعلام شد كه تو خاتم انبیا هستى‏»! و چیزهاى دیگر كه بازگو كردن آن چندش ‏آور است.

راستى چقدر باعث تأسف است كه پانزده قرن پس از بعثت هنوز مسلمانان به درستى ندانند موضوع چه بوده و بعثت ‏خاتم انبیا چه سان انجام گرفته است؟!! این كوتاهى ازآن مورخان و دانشمندان اسلامى از شیعه و سنى است كه در این قرون متمادى غفلت نموده و به تحقیق پیرامون آن نپرداخته ‏اند، و فقط به ذكر و تكرار گفتار عایشه و دیگران اكتفا نموده ‏اند!

ما پس از نقدى كه دانشمندان عالى‏ مقام شیعه سید شرف الدین عاملى بر یكی از حدیث‏ بعثت (حدیث عایشه) نوشته و توفیق ترجمه آن را یافتیم، به قسمت عمده ‏اى از تفسیر و حدیث و تاریخ سنى و شیعى مراجعه نمودیم، و با كمال تأسف به این نتیجه رسیدیم كه احادیث ‏بعثت كاملاً مغشوش است، و بیشتر آنها از راویان عامه است، كه نزد ما اعتبارى ندارند. متن همه آن احادیث نیز مضطرب و متناقض و برخلاف معتقدات شیعه و سنى است، و اسناد آن نیز مخدوش مى ‏باشد.

ایراد ما به احادیث‏ بعثت

كلیه این احادیث كه نخست از طریق اهل تسنن نقل شده و در كتاب‏هاى آنها آمده است و سپس به نقل از آنها به كتب شیعه هم سرایت كرده است، از درجه اعتبار ساقط مى ‏باشد. در اینجا به چند نكته آن اشاره مى‏ كنیم، و تفصیل را به كتاب «شعاع وحى برفراز كوه حراء» كه براى نخستین بار پرده از روى ماجراى مبهم بعثت ‏برداشته است، حوالت مى‏ دهیم. (۱۲)

۱- چنانكه گفتیم پیغمبر از زمان كودكى و ایام جوانى تا سى و هفت ‏سالگى، بارها علائمى مى ‏دید كه از آینده درخشان او خبر مى ‏داد. مانند ابری كه بر سر او سایه افكنده بود، و خبرى كه راهب شهر «بصرى‏» در اردن راجع به پیغمبرى او به عمویش ابوطالب داد، و آنچه روح القدس به وى مى‏ گفت، و صداهائى كه مى‏ شنید. بنابراین هیچ معنا ندارد كه هنگام نزول وحى و برخورد با جبرئیل این طور دست و پاى خود را گم كند، و نداند كه چه اتفاقى افتاده است، و باید ورقة بن نوفل به داد او برسد!

۲- پیغمبر از لحاظ نبوغ و استعداد و عقل بر همه مرد و زن مكه و قبائل عرب و مردم عصر برترى داشت. با توجه به این حقیقت چگونه او پس از اعلام نبوت دچار وحشت و تردید شده و به همسرش خدیجه متوسل مى ‏شود كه او را بگیرد تا به زمین نیفتد یا تقویت كند كه از شك و تردید به در آید؟

۳- آیا پس از دیدن پیك وحى و آوردن پنج آیه قرآن و اعلام این كه تو پیغمبر خدائى و من جبرئیل هستم، و مشاهده جبرئیل با آن عظمت، دیگر جاى این بود كه پیغمبر درباره وحى آسمانى و تكلیف خود دچار تردید شود، یا احتمال دهد موضوع حقیقت نداشته باشد؟!

۴- تخت و تاج و سایر تشریفات تعینات صورى است و تناسب با سلاطین و پادشاهان دارد، نه مقام معنوى نبوت كه باید با كمال سادگى و دور از هرگونه تشریفات مادى انجام گیرد. دور نیست كه سازندگان این حدیث به تقلید از تاج‏ گذارى پادشاهان ایران، خواسته ‏اند براى پیغمبر عربى هم در عالم خیال چنین صحنه ‏اى بسازند!

واقعیت ‏بعثت از دیدگاه شیعه

ماجراى بعثت‏ بدان گونه كه قبلا گذشت موضوعى نبود كه یك فرد مسلمان معتقد به آن باشد، و پى ‏برد كه خاتم انبیا چگونه به مقام عالى پیغمبرى رسیده است. ما پس از بررسى ‏هاى لازم از مجموع نقل ‏ها به این نتیجه رسیده‏ ایم كه آنچه در منابع شیعه و احادیث‏ خاندان نبوت رسیده است، واقعیت ‏بعثت را چنان روشن مى ‏سازد كه هیچ یك از اشكالات گذشته مورد پیدا نمى ‏كند.

از جمله احادیثى كه بازگو كننده حقیقت ‏بعثت است و آغاز وحى را به خوبى روشن مى ‏سازد، روایتى است كه ذیلا از لحاظ خوانندگان مى‏ گذرد:

پیشواى دهم ما حضرت امام هادى(علیه السلام) مى ‏فرماید: «هنگامى كه محمد (صلى الله علیه و آله) ترك تجارت شام گفت و آنچه خدا از آن راه به وى بخشیده بود به مستمندان بخشید، هر روز به كوه حراء مى ‏رفت و از فراز آن به آثار رحمت پروردگار مى ‏نگریست، و شگفتى ‏هاى رحمت و بدایع حكمت الهى را مورد مطالعه قرار مى ‏داد.

به اطراف آسمان ‏ها نظر مى ‏دوخت، و كرانه‏ هاى زمین و دریاها ، دره ‏ها ، دشت ‏ها و بیابان ‏ها را از نظر مى‏ گذرانید، و از مشاهده آن همه آثار قدرت و رحمت الهى، درس عبرت مى‏ آموخت.

از آنچه مى ‏دید، به یاد عظمت ‏خداى آفریننده مى ‏افتاد. آن گاه با روشن بینى خاصى به عبادت خداوند اشتغال مى ‏وزید. چون به سنّ چهل سالگى رسید خداوند نظر به قلب وى نمود، دل او را بهترین و روشنترین و نرمترین دلها یافت.

در آن لحظه خداوند فرمان داد درهاى آسمان ‏ها گشوده گردد. محمد(صلى الله علیه و آله) از آنجا به آسمان‏ ها مى‏ نگریست، سپس خدا به فرشتگان امر كرد فرود آیند، و آنها نیز فرود آمدند، و محمد(صلى الله علیه و آله) آنها را مى ‏دید. خداوند رحمت و توجه مخصوص خود را از اعماق آسمان‏ ها به سر محمد(صلى الله علیه و آله) و چهره او معطوف داشت.

در آن لحظه محمد(صلى الله علیه و آله) به جبرئیل كه در هاله ‏اى از نور قرار داشت نظر دوخت. جبرئیل به سوى او آمد و بازوى او را گرفت و سخت تكان داد و گفت: اى محمد! بخوان. گفت چه بخوانم؟ «ما اقرا»؟

جبرئیل گفت: «نام خدایت را بخوان كه جهان و جهانیان را آفرید. خدائى كه انسان را از ماده پست آفرید (نطفه). بخوان كه خدایت ‏بزرگ است. خدائى كه با قلم دانش آموخت و به انسان چیزهائى یاد داد كه نمى ‏دانست‏». پیك وحى، رسالت‏ خود را به انجام رسانید، و به آسمان ‏ها بالا رفت. محمد(صلى الله علیه و آله) نیز از كوه فرود آمد. از مشاهده عظمت و جلال خداوند و آنچه به وسیله وحى دیده بود كه از شكوه و عظمت ذات حق حكایت مى‏ كرد،بى ‏هوش شد، و دچار تب گردید.

از این كه مبادا قریش و مردم مكه نبوت او را تكذیب كنند، و به جنون و تماس با شیطان نسبت دهند، نخست هراسان بود. او از روز نخست ‏خردمندترین بندگان خدا و بزرگترین آنها بود. هیچ چیز مانند شیطان و كارهاى دیوانگان و گفتار آنان را زشت نمى ‏دانست.

در این وقت ‏خداوند اراده كرد به وى نیروى بیشترى عطا كند، و به دلش قدرت بخشد. بدین منظور كوه ‏ها و صخره ‏ها و سنگلاخها را براى او به سخن در آورد. به طورى كه به هر كدام مى‏ رسید، به وی اداى احترام مى ‏كردند. و مى ‏گفت: السلام علیك یا حبیب الله! السلام علیك یا ولى الله! السلام علیك یا رسول الله! اى حبیب خدا مژده باد كه خداوند تو را از همه مخلوقات خود، آنها كه پیش از تو بوده ‏اند، و آنها كه بعدها مى ‏آیند برتر و زیباتر و پرشكوه‏ تر و گرامى ‏تر گردانیده است.

از این كه مبادا قریش تو را به جنون نسبت دهند، هراسى به دل راه مده. زیرا بزرگ كسى است كه خداوند جهان به وى بزرگى بخشد، و گرامى بدارد! بنابراین از تكذیب قریش و سركشان عرب ناراحت مباش كه عنقریب خدایت تو را به عالى ‏ترین مقام خواهد رسانید، و بالاترین درجه را به تو خواهد داد.

پس از آن نیز پیروانت ‏به وسیله جانشین تو على بن ابیطالب(علیه السلام) ازنعمت وصول به دین حق برخوردار خواهند شد، و شادمان مى ‏گردند. دانش‏ هاى تو به وسیله دروازه شهر حكمت و دانشت على بن ابیطالب در میان بندگان و شهرها و كشورها منتشر مى ‏گردد.

به زودى دیدگانت ‏به وجود دخترت فاطمه(سلام الله علیها) روشن مى ‏شود، و از وى و همسرش على، حسن و حسین كه سروران بهشتیان خواهند بود، پدید مى ‏آیند.

عنقریب دین تو در نقاط مختلف جهان گشترش مى ‏یابد. دوستان تو و برادرت على پاداش بزرگى خواهند یافت. لواى حمد را به دست تو مى ‏دهیم، و تو آن را به برادرت على مى ‏سپارى. پرچمى كه در سراى دیگر همه پیغمبران و صدیقان و شهیدان در زیر آن گرد مى ‏آیند، و على تا درون بهشت پرنعمت فرمانده آنها خواهد بود.

من در پیش خود گفتم: «خدایا! این على بن ابیطالب كه او را به من وعده مى ‏دهى كیست؟ آیا او پسر عم من است؟ ندا رسید اى محمد! آرى، این على بن ابیطالب برگزیده من است كه به وسیله او این دین را پایدار مى ‏گردانم، و بعد از تو برهمه پیروانت ‏برترى خواهد داشت. (۱۳)

در این حدیث همه چیز راجع به آغاز كار پیغمبر گفته شده است. جاى تعجب است كه مفسران اسلامى به خصوص مفسران شیعه از این حدیث‏ شریف و نقل آن در تفسیر سوره اقرا غافل مانده ‏اند، با اینكه نكات جالب و تازه ‏اى از تاریخ حیات پیغمبر را بازگو مى ‏كند، كه مى  باید مسلمانان از آن آگاه گردند.

ملاحظه مى‏ كنید كه پیغمبر بدون هیچ گونه تشریفات مادى یا اشكالاتى كه در احادیث اهل تسنن بود، به مقام عالى پیغمبرى رسید. با قدم‏ هائى شمرده و دیدى وسیع و قدرتى خارق العاده به خانه بازگشت.

همین كه وارد خانه شد پرتوى از نور و بوئى خوش فضاى خانه را فرا گرفت. خدیجه پرسید این چه نورى است؟ پیغمبر فرمود: این نور نبوت است. اى خدیجه! بگو لا اله الا الله و محمد رسول الله. سپس پیغمبر ماجراى بعثت را چنانكه اتفاق افتاده بود براى خدیجه شرح داد و افزود كه جبرئیل به من گفت: «از این لحظه تو پیغمبر خدائى‏».

خدیجه كه از سالها پیش هاله ‏اى از نور نبوت در سیما درخشان همسر محبوب خود دیده و از كردار و رفتار و گفتار او هزاران راز نهفته و شادى بخش خوانده بود گفت: به خدا دیر زمانى است كه من در انتظار چنین روزى به سر برده ‏ام، و امیدوار بودم كه روزى تو رهبر خلق و پیغمبر این مردم شوى. (۱۴)

بدین گونه محمد بن عبدالله برازنده‏ ترین مردم قریش كه سوابق درخشان او نزد عموم طبقات روشن و از لحاظ ملكات فاضله و سجایاى اخلاقى و خصال روحى شهره شهر بود، برفراز كوه حراء از جانب خداوند یكتا به مقام عالى نبوت و رهبرى خلق برگزیده شد، و خاتم انبیا گردید.

نظر ما پیرامون بعثت پیغمبر(صلی الله علیه وآله وسلّم)

نكته اساسى كه قرآن در نزول وحى به پیغمبر بازگو مى‏ كند، و متأسفانه كسى توجه نكرده است، این است كه همه مفسران اسلامى نوشته ‏اند، و در تمام احادیث نیز هست كه در روز بعثت فقط پنج آیه آغاز سوره «اقرا» بر پیغمبر نازل شد.

این پنج آیه از «اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِى خَلَق‏» آغاز مى ‏گردد. و به «مَا لَمْ يَعْلَم‏» ختم مى ‏شود. هیچ كس نگفته است «بسم الله‏» این سوره كى نازل شده؟ و آیا نخستین سوره قرآن بسم الله داشته است‏یا نه؟ اگر داشته است چرا نگفته ‏اند، و اگر نداشته است آیا بعدها آمده است، یا طور دیگر بوده؟ همگى سؤالاتى است كه پاسخى براى آن نمى ‏بینیم.

ما پس از تحقیقات زیاد به این نتیجه رسیده ‏ایم كه جبرئیل از پیغمبر خواست آیه «بسم الله الرحمان الرحیم‏» را كه در آغاز سوره بود، به زبان آورد. « اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ‏» نیز به همین معنا است. باء «بسم‏» هم به گفته بعضى از مفسرین زائده است‏یعنى معنا ندارد و فقط براى زینت در كلام است. در حقیقت جبرئیل پس از قرائت «بسم الله الرحمان الرحیم‏» از آن حضرت خواست كه نام خدا یعنى بسم الله الرحمان الرحیم را قرائت كند. و آنرا به زبان آورد. ولى چون پیغمبر در آغاز كار و اولین برخورد با پیك وحى نمى‏ دانست نحوه قرائت نام خدا كه جبرئیل از وى مى ‏خواست چگونه است، پرسید: ما اقرا؟ یعنى؛ چه بخوانم، و نام خدا كه باید قرائت كنم چیست و تركیب آن چگونه است؟ جبرئیل بار دیگر تكرار كرد و گفت:«بسم الله الرحمان الرحیم - اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِى خَلَق-» یعنى نام خدایت را قرائت كن و بگو بسم الله الرحمان الرحیم.

در این مورد چند حدیث معتبر و بسیار جالب در چند منبع مهم اسلامى و شیعه هست كه از هر نظر جالب مى ‏باشد. ولى جاى كمال تاسف است كه چرا مفسران ما این دو حدیث را در تفسیر سوره «اقرا» نیاورده‏ اند. حدیث اول در كتاب «كافى‏» باب (فضل قرآن) است كه امام صادق (علیه السلام) مى ‏فرماید: «نخستین چیزى كه بر پیغمبر نازل شد بسم الله الرحمان الرحیم - اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّك بود»!

حدیث دوم در «عیون اخبارالرضا» شیخ صدوق از امام هشتم حضرت رضا (علیه السلام) روایت مى كند كه فرمود: «اولین بار كه جبرئیل بر پیغمبر (صلى الله علیه و آله) نازل شد گفت: «اعوذ بالله من الشیطان الرجیم - بسم الله الرحمان الرحیم - اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِى خَلَق...»

حدیث‏سوم در «محاسن برقى‏» ج ۱ ص ۴۱ از صفوان جمال روایت مى‏ كند كه گفت‏ حضرت صادق (علیه السلام) فرمود: هیچ كتابى ازآسمان نازل نشد مگر اینكه در آغاز آن «بسم الله الرحمان الرحیم‏» بود. (۱۵)

با توجه به این سه حدیث ارزنده و گویا، مى‏ گوییم كه پیك وحى الهى سوره اقرا را به عكس آنچه مشهور است نخست هنگام بعثت ‏با شش آیه آورد: آیه اول همان «بسم الله الرحمان الرحیم‏» بود. و از پیغمبر خواسته بود همان آیه اول یعنى؛ «بسم الله الرحمان الرحیم‏» را قرائت كند، یعنى قبل از هر چیز «بسم الله‏» بگوید و سرآغاز كار نبوت خود را با نام خدا آن هم بدان گونه كه خدا خواسته بود، هماهنگ سازد.

پس «اقرا بسم ربك‏» یعنى؛ نام خدایت را بخوان. مطابق نقل على بن ابراهیم قمى در تفسیرش، پیغمبر پرسید چه بخوانم؟ جبرئیل مجدداً گفت: «بسم الله الرحمان الرحیم - اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِى خَلَق‏». یعنى نام خدا را كه مأمور هستى بخوانى، همین «بسم الله الرحمان الرحیم‏» است، و پیغمبر بار دوم «بسم الله‏» را براى نخستین بار خواند و با آن آشنا شد. همان كه خود پیغمبر بعدها به ما دستور داده است كه هیچ كارى را آغاز نكنید مگر این كه اول بگویید: «بسم الله الرحمن الرحیم‏».

آرى، هنگامى كه حقایق اسلامى را برگزیدگان الهى بیان كنند، چنین خواهد بود، كه مردم بى ‏خبر را با آنچه واقعیت دارد آشنا مى ‏سازند.

به عبارت روشن ‏تر آنچه خداوند به وسیله جبرئیل در آغاز وحى و اولین لحظه پیغمبرى خاتم انبیا (صلى الله علیه و آله) ازآن حضرت خواسته بود به زبان آورد و قرائت كند فقط گفتن «بسم الله الرحمان الرحیم‏» بود! بقیه آیات همان طور كه پیك وحى می خواند مانند موارد بعدی دردم در سینه مقدس آن حضرت نقش مى ‏بست و دیگر نیازى به تكرار پیغمبر نداشت تا از حفظ كند. این بود واقعیت ‏بعثت از زبان ائمه اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام)، و توضیح ما به طور اجمال.

پي نوشتها:

-------------------------------

۱- سیره ابن هشام - ج ۱ ص ۱۵۴ سیره ابن هشام كه آنرا قدیم ترین تاریخ حیات پیغمبر اكرم صلى الله علیه و آله دانسته ‏اند، تلخیص از «سیره النبى صلى الله علیه و آله‏» تالیف محمد بن اسحاق بن یسار مطلبى متوفاى سال ۱۵۱ ه است كه ابن حجر عسقلانى شافعى در كتاب «تقریب‏» رمى به تشیع او نموده است. ابن هشام، یعنى عبدالملك بن هشام حمیرى، خود در سال ۲۱۸ ه وفات یافته است.)

۲- سیره حلبه - ح ۱ ص ۳۸۱

۳- همان كتاب - ج ۱ ص ۳۸۲

۴- همان كتاب - ج ۱ ص ۳۸۲

۵- تاریخ طبرى - ج ۳ ص ۱۱۴۹ - سیره ابن هشام، ج ۱ ص ۱۵۵

۶- سیره حلبیه - ج ۱ ص ۳۸۰ - ۳۹۱

۷- مناقب ابن شهر آشوب - ج ۱ ص ۴۴

۸- در زیارت وارث حضرت سید الشهداء امام حسین علیه السلام مى‏ خوانیم كه: «گواهى مى ‏دهم تو نورى بودى در صلب ‏هاى شامخ پدرانت و رحم ‏هاى پاك مادرانت، به طورى كه ایام جاهلیت نتوانست آن را با اخلاق و آداب و رسوم پلید خود آلوده سازد، و چهره درخشان آن را دگرگون گرداند».

۹- حدیث عایشه درباره آغاز وحى كه مستند همگى دانشمندان سنى و شیعى است در جزء اول «صحیح بخارى‏» و تفسیر سوره اقرا جزء سوم آن، و باب ایمان «صحیح مسلم نیشابورى‏» و تفسیر سوره اقرا در «صحیح ترمذى‏» و سنن نسائى آمده است.

۱۰- كتاب «اجتهاد در مقابل نص‏» ترجمه النص و الاجتهاد مرحوم شرف الدین به قلم نویسنده این سطور - ص ۴۱۲

۱۱- «سیره حلبیه‏» جلد اول از۳۳ تا ۴۲

۱۲- به یارى خداوند این كتاب با تفصیل بیشتر و تحقیق كامل در آینده منتشر خواهد شد.

۱۳- «بحار الانوار» علامه مجلسى - ج ۱۸ ص ۲۰۵ و ج ۱۷ ص ۳۰۹ چاپ جدید.

۱۴- مناقب ابن شهر آشوب ج ۱ ص ۳۶

۱۵- مفاخر اسلام - تألیف نویسنده - ج ۱ ص ۳۶۸

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: